Kijk, dit is alweer een schoolvoorbeeld van “wereldmuziek”, zie. Ik verfoei de term en gebruik liever het wat Engelser klinkende “global”, in de zin van “wereldomvattend, maar laat dat een detail zijn. Het zit zo: ergens in 2018 krijgt Burkinees Kaito Winse, griot van natuur en stadsmuzikant van roeping, het bezoek van een vriend, die hem een paar opnames laat horen van het Brusselse noise punk-duo Benjamin Chaval / Arnaud Paquotte, die samen opereren onder d naam “Le Jour du Seigneur”. Na enig heen- en weer mailen en schrijven, ontmoeten de drie heren elkaar en beginnen ze te werken aan een heel origineel project; gebaseerd op spreekwoorden en gezegden uit Burkina en het dataïsme -die filosofische strekking, die er van uitgaat dat alles in data te vangen en te omschrijven is- werken ze aan muziek, die dat ene traditionele Afrikaanse gegeven koppelt aan dat andere, ultra up-to-date westerse, dat vandaag deze debuutplaat -uiteraard op het Glitterbeat-label, hoe zou het anders kunnen?- kenmerkt.

Helemaal van een leien dakje verlie nochtans niet alles: de plaat komt er, nauwelijks zes maanden na het verschijnen van het echte debuut, de EP “Dabalomuni”, die nogal wat rimpeltjes in de muziekwateren veroorzaakt. Sinds het verschijnen van die EP werd bassist Paquotte vervangen door punkgitarist Nico Gitto, niet omwille van een ruzie of zo, maar gewoon uit muzikale overwegingen: de inbreng van Gitto laat het trio toe meer gericht te evolueren in de richting van het eigen universum, dat onmiskenbaar deel wil uitmaken van de hedendaagse postmodernistische beweging, die flinke opgang maakt.

Voor deze full-CD putte Kaito volop uit de rijke schat aan Burkinese spreuken en gingen de muzikanten daarmee aan de slag, onder begeleiding van heel klassieke instrumenten als de tama of talking drum, mondharp en Peul-fluiten van de kant van Kaito en de Westerse drums en elektronica van Chaval. Dat levert de hele tijd klanken op die een tikkeltje bevreemdend zijn, en steevast bezwerend effect hebben, en die, zo lees ik, eigenlijk tot doel hebben een illustratie te zijn van de mogelijkheid tot loskomen van de on-line wereld, waarin we allemaal, vaak ongewild, ondergedompeld worden. De drie willen opnieuw aanknopen met de live-interactie tussen mensen van vlees en bloed, die “muziek maken” al altijd had, maar die stilaan ondergesneeuwd dreigt te geraken.

De muziek werd live-on-the spot opgenomen en hooguit achteraf nog wat na-geproduceerd, maar alleszins klinken de 8 nummers bijzonder aanstekelijk en volslagen origineel? Bij momenten hypnotisch en naar trance neigend, nu eens met een Scott Walker-zwaarte op de achtergrond, dan weer voorzien van effecten, die aan Jah Wobble of Frank Zappa doen denken. Misschien is dit niet meteen de aller-toegankelijkste muziek die u dezer dagen kunt horen, ze is wel bijzonder efficiënt en veelzijdig. Zoals ik ergens las: dit is “metaal en vlees, bloed en biometriek, traditie en transitie, allemaal samengebundeld in een chaotische roadtrip”. Beter had ik dat niet kunnen formuleren, zie. Intrigerend en interessant, zeker weten!

(Dani Heyvaert)